Producten en diensten verkopen door aanprijzingen en positieve recensies, liefst van bekende mensen want dan moet het wel goed zijn. Boeken, films, cursussen, banken, het maakt niet uit. We laten ons graag leiden door zelfbenoemde experts die vertrouwen uitstralen. Voor wijn geldt eigenlijk precies hetzelfde.

Als je veel en vaak goede wijn drinkt, kom je ongetwijfeld de naam Parker tegen. En dan bedoelen we niet de klassieke balpen die iedereen wel eens in zijn leven heeft gebruikt. Het gaat hier om Robert Parker, Robert McDowell Parker Jr. om precies te zijn.  Deze Amerikaan op AOW-gerechtigde leeftijd, is met afstand de meest invloedrijke wijnrecensent ter wereld met zijn blad The Wine Advocate. De man die met één zin je wijnhuis kan maken of breken, of zelfs hele oogstjaren om zeep kan helpen. Als Parker zegt dat het een slecht jaar of matige wijn is, blijven er weinig kopers over. De man ook die zijn gehemelte en neus voor 1 miljoen US Dollar heeft verzekerd. Maar dat is geen overbodige luxe als je beroepsmatig meer dan tienduizend wijnen per jaar proeft en de belangen zo groot zijn. Zo groot, dat Parker ooit van een paar Chateau eigenaren hun dochter als seksueel tijdverdrijf aangeboden kreeg in ruil voor positieve kritieken, maar ook talloze doodsbedreigingen als zijn oordeel minder positief was.

Parkerpunten
Parker vertaalt zijn oordeel in punten, die hij aan wijnen geeft op een schaal van 50-100. Je telt eigenlijk pas mee als je wijn minimaal 80 punten haalt, de grens van net bovengemiddeld. Alles daaronder hang je niet aan de grote klok, alles daarboven wordt zwaar in marketingsferen opgeklopt, zeker als je meer dan 90 punten haalt. Proeven als Parker? Neem een slok wijn, houdt deze 4-5 seconden in de mond, spuug uit en bepaal of de wijn de 80-punten grens haalt. Nee? Niet meer aanraken. Ja? Dan dezelfde wijn nog één of twee keer proeven voor de juiste score boven 80. Tussen de 95 en 100 punten is het volgens de goeroe zelf een kwestie van emotie tijdens het proeven. Een strakke serveerster met vette cleavage kan je wijn zomaar richting de magische 100 duwen. Ok, zo onprofessioneel zal de ‘Million Dollar Nose’ niet zijn, maar aan de top hangt het blijkbaar van toevalligheden aan elkaar. Het lijkt lopende band werk, en dat is het in feite ook gezien de enorme hoeveelheid wijnen die Parker en zijn team jaarlijks beoordeelt.

Alternatieven
Het Parker-systeem dateert uit 1978 en hoewel het nog steeds een grote invloed op wijnmakers wereldwijd heeft, zijn er inmiddels ook andere puntensystemen die veel worden gebruikt. Zo is daar de über-Britse Jancis Robinson, die wiskunde studeerde aan Oxford en duidelijk iets met nummertjes heeft.  Zij introduceerde de 20-punten schaal, waarbij ze 14 punten geeft aan een wijn die volgens haar ‘deadly dull or borderline unbalanced’ is. De wijnen aan de top zijn ‘humdingers’, een term die volgens de urban dictionary o.a. betrekking heeft op een zeer groot geschapen mannelijk geslachtsdeel, maar bij Jancis staat dit voor een buitengewoon goede wijn.  Ze ziet er niet zo uit, maar humor heeft ze in elk geval wel. En verstand van zaken, want anders mag je niet de wijnkelder van Queen Elizabeth bepalen.

We blijven nog even in Engeland, want het toonaangevende wijnblad Decanter gebruikt liever sterretjes in plaats van cijfers. Hoewel een wijn die twee sterren krijgt op een schaal van vijf volgens hun ‘quite good’ is, moet je daar de Britse beleefdheid vanaf trekken en blijft er slechts een middelmatige wijn over. Dus alles vanaf drie sterren is de moeite waard.

Wat een garnaal precies met wijn te maken heeft is ons een raadsel, maar hét toonaangevende  Italiaanse wijnblad heet Gambero Rosso. Zij geven glazen in plaats van sterren aan wijnen en blinken uit in eenvoud. Niks 100 puntenschaal, gewoon 0, 1, 2 of 3 ‘bicchieri'. Drie glazen is de absolute top en daarvan zijn er ieder jaar maar een paar honderd in hun bijbel van de Italiaanse wijn, de ViniD’Italia. Hij past niet bepaald in je broekzak, maar als je rond wil reizen in Italië en wijn wil proeven, dan is deze gids de extra kilo’s waard.

The proof is in the pudding
Dit is slechts een greep uit de grote groep wijngidsen en deskundigen. De Guía Peñin in Spanje, de Guide Hachette in Frankrijk, Platter’s in Zuid-Afrika, Stephen Tanzer, James Suckling, Antonio Galloni, de lijst is lang. Het blijft sneu voor de wijnboer die al zijn bloed, zweet en tranen gereduceerd ziet tot een hoeveelheid punten. Zelf proeven blijft toch nog altijd de beste manier om te bepalen of je een wijn lekker vindt.

Per vinum cantus!

Luc Giezenaar